Św. Karol z Brazylii

Święty Karol z Brazylii mówił:

 – Księża maja mieszkać i pracować pośród ludzi.

 – Komunia musi być udzielana pod dwiema postaciami

 – Celibat księży nie jako obowiązek ale jako dobrowolny wybór.

Biskup Carlos Duarte Costa został konsekrowany na biskupa diecezjalnego w Botucatu w Brazylii 8 grudnia 1924 r.,a później nazwany biskupem tytularnym Maury przez nieżyjącego papieża Piusa XII (Eugenio Cardinal Pacelli). Biskup Duarte Costa był zdecydowanym zwolennikiem reformy Kościoła rzymskiego w latach trzydziestych; rzucił wyzwanie wielu kluczowym kwestiom, które Sobór Watykański II podjął później, po upływie trzydziestu pięciu lat.

Biskup Carlos Duarte Costa był głośnym krytykiem wielu aspektów polityki Watykanu, w tym współpracy niektórych przedstawicieli Kościoła rzymskokatolickiego z reżimami totalitarnymi, w tym nazizmem. Otwarcie krytykował hierarchię Kościoła rzymskokatolickiego za to, że nie zajęła jednoznacznego stanowiska przeciwko nazizmowi. Uważał, że wielu biskupów i duchownych w Europie zbyt łatwo współpracowało z reżimami, co prowadziło do moralnej kompromitacji Kościoła.

Krytyka Stolicy Apostolskiej biskupa Duarte Costy, szczególnie w zakresie polityki zagranicznej Watykanu podczas II wojny światowej w stosunku do nazistowskich Niemiec, nie została dobrze przyjęta w Watykanie, co doprowadziło do oddzielenia od Kościoła rzymskiego przez papieża Piusa XII. Ta akcja została podjęta dopiero po silnych i powtarzających się doniesieniach publicznych Biskupa Duarte Costa o fakcie, że Sekretariat Stanu Watykanu zaangażował się w wydawanie Paszportów Watykańskich wysoko wykwalifikowanym niemieckim byłym nazistom, zwanym dalej „Ratliną”. Ci byli oficjele nazistowscy należeli do jednych z najbardziej znanych zbrodniarzy wojennych, takich jak komendant obozu koncentracyjnego Auschwitz Adolf Eichmann i osławiony dr Josef Mengele, „Anioł śmierci”, obaj podróżowali po wojnie oficjalnie dzięki paszportom Watykańskim.

Tacy przestępcy uciekli z procesu do Ameryki Południowej w 1945 roku.

Rząd brazylijski spotkał się z krytyką biskupa Duarte Costa za współpracę z Kościołem rzymskim nad tymi paszportami. Costa popierał więcej pozycji pastoralnych na temat rozwodów, kwestionował obowiązkowy celibat dla duchowieństwa i publicznie wyrażał swoją pogardę wobec nadużyć władzy papieskiej, w tym koncepcji nieomylności papieskiej, którą biskup uważał za błędny i fałszywy dogmat.

Carlos Duarte Costa urodził się w mieście Rio de Janeiro, 21 lipca 1888 r. w sąsiedztwie Saint Antonio, w rezydencji swojego wuja Eduardo Duarte Da Silva. Syn Joao Matty Francisco Costa i Mari Carlota Duarte Da Silva Costa został ochrzczony 3 września 1888 r. Przez księdza Francisco Goularta.

W wieku dziewięciu lat, 24 lipca 1897 roku, w Katedrze w Uberaba, przyjął swoją pierwszą komunię z rąk wuja ks. Eduardo Duarte Silvy. Zakończył naukę w Santa Rosa College w Rio De Janeiro. Później jego wujek został podniesiony do godności episkopatu, mianowany biskupem diecezjalnym ze swoją Stolicą w Uberaba. Jako dziewięcioletnie dziecko, Carlos Duarte Costa, został zabrany przez swojego wuja biskupa Eduardo Duarte Silva do Rzymu, aby kontynuował naukę w American College Boarding School Pius-Latin, gdzie ukończył kursy w mniejszym seminarium.

W 1905 r. Powrócił do Brazylii ze względów zdrowotnych i wstąpił do największego seminarium w Uberaba, do Zgromadzenia Księży Augustianów, gdzie ukończył studia filozoficzne i teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym.

W Kościele katedralnym wypełnionym wiernymi 4 maja 1911 r. ks. Carlos Duarte Costa, odprawił swoją pierwszą Mszę św. Po święceniach powrócił do Rzymu, aby dalej sie kształcić i uzyskał doktorat z teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie.

Po powrocie z Rzymu współpracował ze swoim wujem, biskupem Eduardo w Uberaba, jako sekretarz diecezji. Kapłan, ks. Carlos Duarte Costa został wyróżniony tytułem prałata za publikację katechizmu dla dzieci. Niedługo potem został nominowany na Sekretarza Apostolskiego i Sekretarza Generalnego Archidiecezji Rio De Janeiro wykonującego tę funkcję do 24 maja 1923 r.

Biskup Botucatu

Za swoją ciężka pracę, dynamizm i cnoty w wypełnieniu obowiązków w Archidiecezji Rio De Janeiro, 4 lipca 1924 r. Papież Pius XI nominował ks. Carlosa biskupem Botucatu. Jego konsekracja biskupia odbyła się 8 grudnia 1924 r. w katedrze metropolitalnej w Rio De Janeiro, a konsekratorami byli: kardynał Sebastiana Leme da Silveira Cintra, bp. Alberto Jose Gonzalesa, bp. Ribeirao Preto i bp. Benedicta Pablo Alvesa de Souza.

Wpływ polityczny i społeczny

Lata trzydzieste w Brazylii były bardzo burzliwe jeśli chodzi o sytuacje polityczna. W 1932 r. z okazji Rewolucji Konstytucyjnej biskup Carlos Duarte Costa utworzył „Diecezjalny Batalion Łowców”, zwany ogólnie „Batalionem Biskupa”, który walczył po stronie Wojsk Konstytucyjnych.

Biskup Costa sprzedał swój złoty krzyż piersiowy z ametystem i cennymi klejnotami, a także gospodarstwo diecezji, demonstrując głęboką miłość do sprawy wolności i do instytucji demokratycznych, co wywołało wielkie narodowe reperkusje. Jak Mojżesz, szukał wszystkich metod i sposobów wolności dla narodu brazylijskiego.

Eklezjastyczne odnawianie i prześladowanie

W 1936 r. bp. Carlos Duarte Costa odbył drugą wizytę „ad-limina” w Rzymie, aby odwiedzić papieża Piusa XI w Watykanie. Przedstawił mu różne prośby duchownych swojej diecezji i kleru Brazylii. Poprosił o pozwolenie na utrzymanie największego seminarium duchownego w swojej diecezji, sprawowanie Mszy Świętej i udzielanie sakramentów w języku ojczystym, zezwolenie na małżeństwo kleru, i zniesienie spowiedzi usznej i zastąpienie jej powszechną lub wspólnotową spowiedzią. Postulował o udzielaniu Komunii Świętej świeckim pod obiema postaciami konsekrowanego Chleba i Wina, ustanowieniu stałego diakonatu dla zamężnych świeckich, celebracji Mszy Świętej „Versus Populi” przodem do ludzi, organizacją Rady Doradczej, złożonej z biskupów, aby rządzić Kościołem wraz z Papieżem, udziałem świeckich w głoszeniu Słowa Bożego i ewangelizacji. Te prośby złożone przez biskupa Duarte Costę nie zostały zaakceptowane przez papieża tamtych czasów, a wiele lat później papież Jan XXIII wprowadził niektóre z nich za pośrednictwem II Soboru Watykańskiego. Niektórzy twierdzili, że Dom Carlos Duarte Costa został źle oceniony przez Kurię Rzymską Watykanu. Po dwunastu latach kierowania Diecezją Botucatu, bp. Carlos był zmuszony zrzec się dwóch wielkich problemów: zaangażowania w odmienne stanowisko polityczne Kościoła rzymskiego i tego, co uważał za złe, czyli zarządzaniem majątkiem diecezji, który powinien być przeznaczony na pomoc ubogim.

Oprócz budowy nowej katedry, domu dziecka i innych ważnych projektów, biskup Carlos Duarte Costa zainicjował sprzedaż części majątku diecezji, mając na celu wsparcie i pomoc osobom biednym. Jego projekty wciąż stoją w mieście Botucatu w Sao Paulo, jako świadectwo jego zdolności i determinacji.

Nacisk polityczny i przymusowa rezygnacja

Prezydent Getulio Vargas, wściekły na bp. Carlosa, za przekonanie „batalionu żołnierzy Wojska Konstytucyjnego” o walce z korupcją rządu, poprosił Stolicę Apostolska o usunięcie bp. Carlos Duarte Costa z diecezji Botucatu.

Watykan nie mógł tego zrobić bezpośrednio, więc nuncjusz apostolski w Brazylii zawarł porozumienie z sekretarzem diecezji Botucatu, aby uzyskać rezygnację Dom Carlos Duarte Costa, jako biskupa diecezjalnego Botucatu. Oszustwo sekretarza polegało na podsunięciu dokumentu o rezygnacji miedzy inne dokumenty jakie codziennie musiał podpisywać bp. Carlos. Ostatecznie oszustwo sie udało i bp. Carlos nieświadomie w podpisał dokument o własnej rezygnacji.

Diecezjusz Botucatu poinformował Stolicę Apostolską, że bp. Carlos Duarte Costa podpisał dokument błędnie, nie czytając go i padł ofiara oszustwa. Miało to na początku 1937 r. Stolica Apostolska nie przyjmuje argumentow, żedoszlo do oszustwa fałszerstwem i opierajac sie na oświadczeniach sekretarza diecezji rezygnacja została przyjęta przez papieża Piusa XI w dniu 6 października 1937 r. Po przyjęciu rezygnacji, bp. Carlos został mianowany biskupem tytularnym wymarłej diecezji Maury.

Tytularny biskup Maury

Po „przymusowej rezygnacji” biskup Carlos Duarte Costa porzucił życie bogatego kapitalizmu, narzuconego przez Watykan, i żył skromnie w Rio De Janeiro, jako emerytowany biskup Botucatu, z tytułem biskupa Maury. Bp. Carlos miał ogromne poparcie kardynała Sebastiao Leme da Silveira Cintra, który udzielił mu pozwolenia na utrzymanie Kaplicy z Najświętszym Sakramencie w jego rezydencji, a także pełnić posługę sakramentalna tam gdzie jest to potrzebne.

W tym czasie Costa zaczął publikować magazyn Posłaniec „Nossos”, gdzie szerzył nabożeństwa do Matki Boskiej.

Rozbieżności z Kościoła Rzymskiego

Biskup Carlos Duarte Costa ukształtował różnorodne postawy wobec polityki Kościoła rzymskokatolickiego. W 1944 roku napisał przedmowę do książki „władzy sowieckiej”, napisanej przez ks Hewlett Johnson, dziekana Canterbury, Kościoła anglikańskiego. Taki akt miał bardzo pozytywne reperkusje w całym kraju: jak biskup katolicki mógł bronić biskupa protestanckiego i krytykowac encykliki papieskie, miedzy innymi: Rerum novarum papieża Leona XIII i Quadragesimo anno Piusa XI i Redemptoris.

Po śmierci kardynała Sebastiao Leme da Silveira Cintry, ktory byl opiekunem i przyjacielem bp. Calosa, na kardynała Rio de Janerio został mianowany arcybiskup Jayme de Barros Camara. Kardynał prześladował Carlosa Duarte Costa i pozbawił go wszystkich wcześniejszych tytułów.

W dniu 10 lipca 1944 roku w wyniku orzeczenia wydanego przez Izbe Duchowna, bp. Carlos Duarte Costa mógł dalej głosić Ewangelię i słuchać spowiedzi wiernych. Zakaz ten byl wnikiem odwaznych wypowiedzi bp. Carlosa na temat dogmatów i doktryn, oraz podporządkowania nauka Kościóła rzymskokatolickiego.

Ekskomunika

06.06.1944 r. z polecenia rzadu wspieranego przez Nuncjusza Apostolskiego sympatyzującego z brazylijskimi faszystami, biskup Costa został uwieziony w Belo Horizinte, gdzie oskarżono go o sympatie z komunistami. Biskup Costa został uwolniony 06 września 1944 roku dzięki interwencji Brazylijskiego Stowarzyszenia Prasy, rzadu Meksyku oraz ONZ.

Mimo ostrzezen z rzymskiej administracji apostolskiej, biskup Costa dalej bronił wiary chrześcijańskiej, robotników, oraz swojej ojczyzny przed faszystami i nazistami działającymi w Kościele i jego hierarchii.

Watykan rozwścieczony działaniem bp. Carlosa Duarte Costy nałożył na niego karę ekskomuniki w dniu 02 lipca 1945 roku.

Założenie ICAB

Odpowiedzią bp. Carlosa na ekskomunikę było ustanowienie brazylijskiego Katolickiego Apostolskiego Kościoła Narodowego (ICAB) w dniu 6 lipca 1945 roku. Fragment statutu nowego Kościoła został opublikowany w oficjalnej gazecie federalnej, strona 12, 637, 25 lipca 1945 r. Brazylijski Katolicki Kościół Apostolski został zarejestrowany w Księdze nr 2 Towarzystw Obywatelskich pod numerem 107.966 książki A, numer 04.18 sierpnia 1945 r. Dom Carlos Duarte Costa opublikował w prasie światowej swój wspaniały „Manifesto do Nation”, gdzie krytykuje Kościół rzymskokatolicki i mówi o swoim uznanym brazylijskim katolickim kościele apostolskim.

Chociaż bp. Carlos Duarte Costa opuścił Kościół rzymskokatolicki i nie był już jego członkie to 24 lipca 1946 r. został ogłoszony „excommunicado vitando” to jest ekskomunikowany w najwyższym stopniu, jaki istnieje, aby uniemożliwić rzymskim katolikom mieć z nim cokolwiek wspólnego. Ta ekskomunika za jego „schizmatycką śmiałość” miała sprawić, że „powróci on do jedności prawdziwego Kościoła”.

Prześladowanie przeciwko ICAB

Kiedy bp. Carlos Duarte Costa założył ICAB, używał tych samych szat liturgicznych, insygniów i tych samych rytuałów co Kościół Rzymskokatolicki, dlatego kardynałowie z Sao Paulo i Rio De Janeiro odwołali się do Ministra Sprawiedliwości i Prezydenta Republiki Brazylijskiej w wyniku czego 27 września 1948 r. Brazylijski Katolicki Kościół Apostolski został zamknięty.

30 listopada 1948 r. Biskup Carlos Duarte Costa wstąpił do Federalnego Sądu Apelacyjnego, a wraz z Pisemem Mandamusa wystąpił z wnioskiem o zasiadanie Judges Carpenter Luiz i Benjamin, żądając ponownego otwarcia ICAB.

Rząd brazylijski, za pośrednictwem Ministra Sprawiedliwości, dr. Agamenona Magalhaesa, 22 września 1948 r., Powiedział: „… nie jest intencją rządu, aby przedkładać głowy lub biura powiernicze brazylijskiego katolickiego kościoła apostolskiego jakiekolwiek ograniczenie swobody wyznania, podczas gdy używa szat liturgicznych, insygniów, odznaczeń i różnych rytuałów niż w przypadku Kościoła rzymskokatolickiego”.

Po ponownym otwarciu ICAB ustanowiono osobne obrzędy, szaty liturgiczne, odpowiednie insygnia i szare sutanny dla kapłanów. Przyjęto szare sutanny z symbolikami, dla biskupów szare sutanny z czerwonymi kreskami, czerwone opaski i pończochy, aby wykonać polecenie Ministra Sprawiedliwości, dr. Agamenona Magalhaesa, aby odróżniać sie od kościoła rzymskokatolickiego.

Kościół staje się globalny

Biskup Carlos Duarte Costa wysłał misjonarzy do innych krajów, aby utworzyli tam Narodowe Apostolskie Kościoły Katolickie. Niektórzy z tych wczesnych misjonarzy byli w stanie ustanowić misje, podczas gdy inni byli ścigani, prześladowani, a nawet torturowani i więzieni. Pomimo prześladowań ze strony rządów, z inicjatywy innych Kościołów, zakorzeniła się koncepcja Kościoła Katolickiego, Kościoła Apostolskiego.

Biskup Carlos Duarte Costa kierował Kościołem brazylijskim przez 16 lat, aż zasnął w Chrystusie, w Rio De Janeiro, 26 marca 1961 roku, w Niedzielę Palmową. W tym czasie bp. Carlos Duarte Costa, w wieku 73 lat, miał 50 kapłanów i 37 biskupów. Śmierć bp. Carlos Duarte Costa poruszyła wszystkich Brazylijczyków, głównie w Mieście Rio De Janeiro. Igreja-Mae i Couto Street w biurach powierniczych były przepełnione ludźmi. Ludzie chcieli zobaczyć swojego Pasterza. Był to pochówek godny biskupa, który był bardzo lubiany przez ludzi. Trumna ze śmiertelnymi szczątkami bp. Carlos Duarte Costa ruszyła w dół Igreja-Mae, na Couto No 54 Street, gdzie bp. Carlos Duarte Costa został pochowany z wszystkimi honorami papieża, w obecności biskupów ICAB.

​Życie bp. Carlos Duarte Costa było nieodparcie ewangeliczne, wyróżniało się jego absolutną czystością, oddaniem Najświętszej Marii Pannie i Eucharystii, gdzie spędzał kilka godzin dziennie, na adoracji Najświętszego Sakramentu. Dlatego wszyscy, którzy za jego wstawiennictwem zaapelowali do Trójjedynego Boga, zostali pobłogosławieni dobrami i cudami. Ze względu na wszystko, co zrobił, został wyniesiony na ołtarze przez biskupstwo Kościoła Narodowego w dniach 4 – 6 lipca 1970 r. Na ulicy Couto, n 54, Penha Quarter, w Rio De Janeiro, z tytułem ” Święty Carlos z Brazylii „