Kapłaństwo

113.2 Na mocy Boskiego ustanowienia, niektórzy ludzie wśród wiernych chrześcijan są ustanowieni wyświęconymi szafarzami przez sakrament święceń, dzięki niezatartemu charakterowi, jakim są naznaczeni. W związku z tym są oni konsekrowani i wyznaczani do pasterzowania Ludowi Bożemu, każdy zgodnie ze swoim stopniem święceń kapłańskich, wypełniając w osobie Chrystusa Głowy funkcje nauczania, uświęcania i rządzenia.

Spośród siedmiu sakramentów trzeba jeszcze przypomnieć sakrament kapłaństwa. Ustanowił go Jezus w Jerozolimie, w Wieczerniku, w przededniu swojej męki i śmierci na krzyżu. Sakrament ten powstał w związku z Eucharystią i dla jej sprawowania (por. Łk 22, 19; 1 Kor 11, 24-26). Jednak ma dużo szersze znaczenie. A na pamiątkę tamtych wydarzeń każdy czwartek przed Wielkanocą nazywany jest „wielkim”.

Już sama etymologia naprowadza na sens kapłaństwa. Łacińskie słowo sacerdos oznacza dającego dostęp do tego, co święte {sacrum). Drugie określenie kapłana – pontifex – oznacza „budującego most”. Kapłan buduje pomost pomiędzy doczesnością a wiecznością oraz między człowiekiem a Bogiem i wspólnotą. Natomiast słowo prezbiter pochodzi z języka greckiego, w którym oznacza przełożonego dawnej gminy chrześcijańskiej, starszego nie tyle wiekiem, co wyższego funkcją.