Jedność chrześcijan w ich pięknej różnorodności
Jedność chrześcijan w ich pięknej różnorodności jest odzwierciedleniem bogactwa Bożego stworzenia. Każda denominacja, tradycja i kultura wnosi unikalny wkład w wspólne dziedzictwo wiary. Różne praktyki, style modlitwy i interpretacje Pisma Świętego pokazują, że Bóg działa w różnorodny sposób w życiu swoich wiernych.
Ta różnorodność nie powinna być powodem podziałów, ale raczej źródłem bogactwa, które wzbogaca nasze wspólne doświadczenie wiary. Kiedy chrześcijanie jednoczą się w miłości i zrozumieniu, mogą wspólnie świadczyć o Chrystusie, przekraczając granice kulturowe i denominacyjne.
Wspólna modlitwa, współpraca w działaniach charytatywnych oraz dialog międzywyznaniowy są kluczowe dla budowania jedności. Wspólnie możemy tworzyć mocniejsze więzi, które będą świadectwem Bożej miłości w świecie. Niech różnorodność naszych tradycji będzie źródłem inspiracji, a nie podziałów, prowadząc nas ku pełniejszemu zrozumieniu miłości Boga, która łączy nas wszystkich.
Święty Franciszek z Asyżu usłyszał od Chrystusa wezwanie: „Franciszku, idź i odbuduj mój Kościół, bo popada w ruinę.” Te słowa są aktualne także dzisiaj. Kościół Chrystusa składa się z wielu członków, a w jego różnorodności odnajdujemy bogactwo wiary. Mamy kościoły grekokatolickie, rzymskokatolickie, ewangelickie, kościoły wolnych chrześcijan, starokatolickie oraz narodowe. Wszyscy stanowimy jedno Ciało Chrystusa.
Niestety, przez kłótnie, spory i podważanie jedni drugich, a przede wszystkim przez brak miłości, rozrywamy to Ciało. Nasza różnorodność powinna być źródłem siły i jedności, a nie podziałów. Musimy pamiętać, że każdy z nas ma do odegrania ważną rolę w budowaniu wspólnoty, która jest odzwierciedleniem Bożej miłości. Tylko wspólnie, w jedności i z miłością, możemy odbudować Kościół, który jest powołany, by być światłem i nadzieją dla świata. Dajmy się poprowadzić Duchowi Świętemu, abyśmy mogli zrealizować to wezwanie.
Skończmy te wojny wewnątrz chrześcijaństwa!
W Ewangelii czytamy, że jeśli sól zatraci swój smak, to czymże ją posolić? Gdy jedna wspólnota chrześcijańska występuje przeciwko drugiej, gdy jeden kapłan oskarża drugiego, a biskup staje przeciw biskupowi, to znak, że zatraciliśmy nasz smak. Chrystus mówi, że mamy być światłością świata, a jeśli jako ludzie Kościoła nie kierujemy się Ewangelią, jeśli nie potrafimy razem działać w Jego imię, to oznacza, że nasze światło gaśnie lub już zgasło.
Ciemności w tym świecie stają się coraz większe, tak wielkie, że ludzie gubią się w tych ciemnościach i odchodzą od wiary, Kościoła, a przede wszystkim od Boga. W dzisiejszym świecie, tak pełnym ciemności, brakuje Bożego światła. Jako kapłani, biskupi i członkowie Kościoła musimy na nowo rozpalić w sobie to światło, aby stać się drogowskazami, które oświetlają ludziom drogę do Boga. Mamy nadawać tej ziemi smak – smak Bożej miłości.
Szukajmy tego, co nas łączy, a nie tego, co nas dzieli. Jeśli są jakieś krzywdy, prośmy o przebaczenie i przebaczajmy, bo tego uczy nas Chrystus. Bądźmy świadkami Jego miłości i jedności na ziemi. Razem tym światłem Chrystusa możemy rozpraszać ciemności tego świata oraz nadawać tej ziemi Boży smak.
Zastanówmy się, co naprawdę oznacza być naśladowcami Chrystusa. Czy jesteśmy gotowi, by podjąć wyzwanie, które stawia przed nami nasza wiara? Czy potrafimy zjednoczyć nasze siły, aby stać się siłą, która przynosi nadzieję i miłość tym, którzy czują się zagubieni? To my, jako duchowi przewodnicy, mamy obowiązek inspirować innych do myślenia, do działania, do szukania prawdziwego sensu w swoim życiu. Niech nasze czyny i słowa porywają ludzi do refleksji, do zmiany i do odkrywania Bożej obecności w codziennym życiu. Razem możemy być instrumentami, które przywracają duchowe światło w tym ciemnym świecie, wzywając wszystkich do powrotu do źródła miłości i nadziei.