Wierzenia i historia

Przez pierwsze 1000 lat chrześcijaństwa istniał w większości jeden zjednoczony Kościół, chociaż było wiele osób promujących podziały.

W 1054 r. nastąpiło poważne zerwanie komunii obejmującej większą część Kościoła.

Wschodnia część Kościoła (prawosławni) i zachodnia (katolicy rzymscy) zerwali ze sobą komunię poprzez wzajemne ekskomuniki.

Różni reformatorzy protestowali przeciwko nadużyciom rzymskokatolickim i ustanowili kilka wyznań protestanckich na kontynencie europejskim oraz Kościół anglikański w Anglii, znany jako Kościół Episkopalny w USA.

Wszystkie te kościoły opuściły wspólnotę Kościoła Katolickiego, który odtąd był powszechnie nazywany Kościołem rzymskokatolickim.

Odrzucając koncepcję kapłaństwa, które składa ofiarę (Mszę) i zmieniając swoje obrzędy święceń w celu zinstytucjonalizowania tego odrzucenia kapłaństwa ofiarnego, wyznania te utraciły historyczny episkopat, a tym samym utraciły Rzeczywistą Obecność Chrystusa w swojej Eucharystii.

Tak właśnie Kościoły rzymskokatolickie i narodowe katolickie widzą smutna historię podziałów chrześcijaństwa. Istnieje wiele czynników, które spowodowały te podziały, zarówno teologiczne, polityczne, a nawet osobiste (małżeństwa Henryka VIII), ale ponieważ wszystkie one wiązały się z odrzuceniem autorytetu Biskupa Rzymu, Papieża, niezależność od władzy papieskiej jest czymś, co wszystkie te denominacje mają wspólnego.

W ten ogólny obraz niezależności od władzy papieskiej wszedł Ruch Katolików Niezależnych, choć z bardzo istotnymi różnicami. Chociaż „katolicyzm niezależny” jest dziś powszechnie znany, odgrywa ważną rolę w historii katolicyzmu.

Niezależny Ruch Katolicki różni się od różnych odłamów protestanckich. Narodowy katolicyzm zachował wiarę w sprawowanie Ofiary Mszy oraz w swoje kapłaństwo. Aby to zapewnić, niezależny katolicyzm zachował tradycje rzymskokatolickie i zachował te same obrzędy liturgiczne. W ten sposób nigdy nie utracił historycznego episkopatu, który zachował ważnie wyświęcone kapłaństwo.

Z tego powodu, w oczach Kościoła rzymskokatolickiego, Niezależny Katolicyzm jest postrzegany jako „oddzielony” od Rzymu, ale zachowujący Obowiązujące Sakramenty, a nie oddzielony i teologicznie ułomny, jak wyznania protestanckie, które uważane są za „naszych oddzielonych braci”.

Niezależny katolicyzm wywodzi się z jednego z dwóch źródeł historycznych.

Starszy ruch rozpoczął się w Europie na zakończenie Soboru Watykańskiego I w 1869 roku.

Główną troską tego Soboru Watykańskiego było promulgowanie papieskiej nieomylności, koncepcji i doktryny, której stanowczo sprzeciwiali się niektórzy biskupi, którzy postrzegali ją jako wykraczającą poza tradycyjną koncepcję Papieża jako „Pierwszego” wśród równych Kolegium Biskupi i oddzielanie się zbyt niezależnie od konsultacji z nimi.

W odpowiedzi niektórzy teologowie niemieccy opuścili Kościół rzymskokatolicki i założyli Kościół katolicki poza Rzymem.

Wyróżniali się, utrzymując swoją doktrynę na „starych praktykach” sprzed Soboru Watykańskiego, stąd są znani jako „starokatolicy”.

Dziś w Stanach Zjednoczonych największym spadkobiercą tego ruchu jest Polski Narodowy Kościół Katolicki, założony w 1898 roku jako federacja parafii polskich niezależnych od Kościoła rzymskokatolickiego, uzyskująca prawomocne święcenia także za pośrednictwem Kościoła Starokatolickiego w Utrechcie.

Kościół ten osiągnął niedawno porozumienie z Kościołem rzymskokatolickim, co pozwala na otwartą komunię między dwoma kościołami.

Drugie źródło narodowego katolicyzmu pochodzi z Kościoła rzymskokatolickiego w Brazylii.

Pod koniec II wojny światowej biskup Carlos Duarte Costa, biskup rzymskokatolicki, który wyraził dezaprobatę dla wielu praktyk Kościoła rzymskokatolickiego w Brazylii, co doprowadziło do ekskomuniki z Kościoła rzymskokatolickiego.

Następnie 6 lipca 1945 r. założył Kościół Narodowy o nazwie „Igreja Catolica Apostolica do Brasil” (Katolicki Kościół Apostolski Brazylii).

Ten ruch kościelny rozprzestrzenił się na kilka krajów i dotarł w 1947 roku do Stanów Zjednoczonych, dwa lata po jego założeniu w Brazylii.

Od wybrzeża do wybrzeża, narodowy ruch katolicki nadal się rozwija i rozprzestrzenia, niosąc Chrystusa wielu, którzy porzucili nadzieję na reformy katolickie, a nawet swój katolicyzm całkowicie.

Kościół ten różni się od Kościoła rzymskokatolickiego w części swej dyscypliny, ale zachowuje całą autentyczną teologię i doktrynę katolicką, jakie istniały przed Soborem Watykańskim I.

Narodowy Apostolski Kościół Katolicki (NAKK) odłączył się od Narodowego Katolickiego Apostolskiego Kościoła w USA (NCACUS) i stał się osobną, samodzielną jednostką.
Decyzja o odłączeniu biskupa wraz z kilkoma księżmi była podyktowana pragnieniem, aby jako duchowi synowie świętego Carlosa Duarte Costa podążać za jego nauką i być blisko tej doktryny. W ramach struktur NCACUS nie przewidywano synodalności Kościoła, podczas gdy my chcemy być Kościołem synodalnym, który umożliwia wiernym wpływ na jego funkcjonowanie, tak jak głosił święty Carlos Duarte Costa.
Nie chcemy, aby decyzje w naszym Kościele były podejmowane wyłącznie przez jedną osobę (biskupa), ale aby cały Kościół mógł aktywnie uczestniczyć w podejmowaniu decyzji. Specyfika Kościołów narodowych polega na ich autonomicznym działaniu w jedności. Dlatego jesteśmy otwarci na współpracę z innymi wspólnotami, zachowując jednocześnie naszą własną autonomię, w imię zasady „jedność w różnorodności”.
Nazwa Kościoła pozostała taka, jaka od samego początku była używana w Europie, czyli Narodowy Apostolski Kościół Katolicki (NAKK). W Stanach Zjednoczonych pełna nazwa przyjęła inną formę jako Narodowy Katolicki Apostolski Kościół w Stanach Zjednoczonych (NCACUS), co wiąże się z różnicami w szyku wyrazów oraz brakiem końcówki „w Stanach Zjednoczonych”.
Warto zaznaczyć, że wspólnota, która powstała w Europie, przyjęła właśnie tę nazwę – NAKK – i pod tą nazwą jest zarejestrowana w Niemczech jako „Eingetragene Verein” (zarejestrowane stowarzyszenie).

Różnice w dyscyplinie są następujące:

*Kapłani mogą zawierać związki małżeńskie.

*Osoby rozwiedzione mogą przyjmować sakramenty.

* Osoby rozwiedzione mogą ponownie zawrzeć związek małżeński.

To tylko kilka najważniejszych różnic.

Jedną z pierwszych reform biskupa Carlosa Duarte Costy było tłumaczenie Mszy św. z łaciny na ojczysty język ludu.

Kościół rzymskokatolicki skodyfikował tę samą zmianę prawie 30 lat później.

Być może z biegiem czasu inne zmiany dyscyplinarne biskupa Carlosa Duarte Costy mogą zostać przyjęte również przez Rzym.

W międzyczasie Kościół ten pozostaje żarzącą się pochodnią nadziei dla katolików potrzebujących akceptacji i zrozumienia.